Şu Koca İstanbul'da

Bir bahar akşamında kaybolmuşuz da kendimizi arıyoruz sanki

Yerimiz yok

Yuvamız yok

Bağlılığımız yok

Bebek'te denize açılan bir terasta

Martıların çığlıkları ve vapur düdükleri arasında

Kaybolmuş benliğimizi arıyoruz

Gün batımının eşsiz turunculuğunda

Ait olma hissini unutmuş, "sevgi" denen illetten çoktan kurtulmuşuz

Dalgaların sesinde yalnızlığın o yüksek sesini bastırıyoruz

İçimizdeki boşluktan geçip, bilinmeze doğru yol alan serin bir rüzgar esiyor

Yüreğimizdeki kırıkların arasından sızıyor hain rüzgar

Boşluğu kapatmak istercesine içimize doluyor

Ama nafile, sadece üşütüyor

Kaç kişi kalır bu masada?

Kaç hayat daha görür bu kayıp bedenler?

Bilmiyorum

Herkes birer birer eksiliyor

Bir ben kalıyorum

Bir de bu ruhsuz masa

İkimiz de hem kalabalık hem de yalnızız

Şu koca İstanbul'da