Sözün Zehri

Bizim hastalıklarımız ağızdan çıkan sözlerle yayılır

Aynı bir veba gibi zehirler insan birbirini

Her sözcük bilinmeze doğru bir tohum eker benliğin kurak topraklarına

Nereye varacağı, hangi amaca hizmet edeceği belli olmayan bir dal filizlenir insanın zihninde

İnsan sözcüklerle her şeyi şekillendirebilir

Kimi zaman çöllerı yeşertir, kimi zaman en yeşil sulak ormanları kumdan kalelere çevirir

Her şey bir sözcükle başlar

Kulaktan zihne, zihinden kalbe iner sözcükler

Yavaş yavaş kanda vuku bulurlar

Sözüne güvendiğimiz kişiler zehirler bizi

Bazen bir yalana inanır insan

O yalana olan inancı içinde tohumlar yeşertir

Ne doğru ne yalan ayırt edemez olur

Kimi zaman kendi kendini tanıyamaz insan

İçindeki her tohum kendinden değildir

Başkalarının sözleriyle filizlenmiştir

Ait olmadığı ormanlar içinde kendi ağacını arar

Üzüm üzüme baka baka, insan da insanla konuşa konuşa kararır

Bu yüzdendir ki her birimizin yüreği karadır biraz